Op de Kop van Jut, donderdag 20 juli 2017, 11.30 uur . . .
Als ’n ingezakte plumpudding! Ik ga er in Noord = Amsterdam Cultuur-historische Vereniging, bij hangen . . . , als . . .
Betty: „Als aaibaar schoothondje?“
Friet: „Nee . . . , als ’n in elkaar gezakte, mislukte Bitterkoekjespudding van Monna. Stond al wekenlang in de ijskast te verpieteren ook nog, naast de karnemelk . . . En, dat hele spul in Noord – http://www.amsterdamhv.nl – begint meteen te zeiken, van wat ik allemaal heb te moeten. Erg hè . . . , ‚t kleeft me hele leven al aan me: „JIJ MOT . . . “ Ja, nodig op de pot! Dat moet ik, anders zeikt het langs me benen . . . , dacht ze sprakeloos . . .
Betty: „Wat moeten ze nou?!? Je bent drieënzeventig . . . „
Friet: „Alsof het ’n blamage is . . . “
Betty: „Jij bent de laatste der Monikanen. Ik denk dat er ontzetten veel dames zijn die allang hebben afgehaakt en op Mamma Jos haar begrafenis, in september 1999, liep je heel gewoon zonder krukken.“
Frietje: „Toen was ik zesenvijftig. Wim Zonneveld mocht van de dokter toen al niet meer spelen, had zijn eerste hartaanval al achter z’n kiezen, de tweede kon hij niet meer na vertellen . . . Wim was pas zevenenvijftig toen hij stierf . . . Daarna, die andere Wim, toen Toon, en toen zag ik ‚t al niet meer zitten . . . Nee, wat was er nog leuk op de tv.?“
Betty: „Toon?“ „Toon Hermans . . . ,“ zei ze . . .
„ L E V E N
Het leven is geen lolletje / er is een boel verdriet
maar zo zwaar als wij het maken
is het leven meestal niet.“
Toon Hermans
Betty: „Ja . . . , ze waren allemaal slank: Mamma Jos ook . . . “
Friet: „Ja . . . , Mamma Jos was ook niet dik. Ik kan amper in haar kleren. Kan ik Mamma Jos d’r graf bezoeken? Ligt ze er nog tot in alle eeuwigheid? Ik heb zakken vol waxine lichtjes, zelfs met ’n luchtje en anders fiets ik wel naar Limburg, daar heb je nog van die lieve, hele, kleine Maria kapelletjes langs de wandel-, & fietspaden . . . „
Betty: „Doe maar in je keuken bij haar Hümmeltje, dat heb jij . . . “
Friet: „Ik ben nog steeds sprakeloos . . . ,“ zei ze en ging naar de Kinkerstraat . . .
E L F R I E D E
friedabblog 
Ik heb lang, te lang naar ‚t Maria Hümmieltje gezocht, als ik ‚t heb gevonden . . . , neem ik ‚t mee naar ‚Kunst en Kitsch‘ in ‚t Museum Catharijneconvent te Utrecht. Daar werd en wordt ‚t programma op genomen en ook in Rotterdam . . . Ja, wat deze Trut herkent . . . Betty!? Is Hümmiel goed geschreven of M.J. Hümmich? Boven me bed hangt er nog eentje, dat jongetje . . . , bolle wangen en zo’n wipneusje hurkt voor zo’n camera op statief en dat hondje zit eronder . . . Wij noemden het ‚t Hümmeltje . . . Mamma Jos met haar honderd- duizenden prullentjes . . . Kan me voorstellen, dat jij alles strak en glad wil hebben. Wat zal je schrikken van mijn troep. Ja, opruimen die ouwe snijbonenmolen van Mamma Jos en waar komt ‚t allemaal terecht? Drie maal raden . . . Voor 20 augustus is die tentoonstelling er nog in Utrecht: Ik had hem gevonden. Daar lag op de grond één hele grote rozenkrans, waar je overheen moest stappen . . . , ( … ), ‚t was kunst en nou jij weer . . . http://www.catharijneconvent.nl Elfriede, 13.00 uur . . . , donderdag 20 juki 2017
LikeLike