Professor dr. Maarten van Buuren

SONY DSC

SONY DSC

*
* Op de Kop van Jut * maandag 6 augustus 2018 *

*

Hoe vinden jullie deze?

347: „We vinden mensen alleen verstandig … , als ze onze mening delen.“ 

Betty: „Die is van Goethe … “

Frietje: „Nee. Het is van François, hertog van La Rochefoucauld (1613 – 1680) en het zijn bespiegelingen over menselijk gedrag … Je noemt het een maxim en daarin moet een draai zitten of ’n twist … , anders is het gewoon een gezegde of iets van een Delfstblauw tegeltje … , waarvan ik ook niet vies ben … Die lieve schat gaf ons de opdracht, om ook een maxim te maken en wie de mooist had kreeg een prachtig boek uit de Russische literatuur … , dacht ik … Ja, het was lang geleden, maar die schat was een openbaring … Prachtig … Ik zat dus op zijn Filosofisch Leesclubje bij de VrijeAcademie en toen kregen wij die boeken of het was inbegrepen bij de prijs … Dat bedoel ik dus: Je schrijft gezellig in alle rust op Vlieland je boek en dan begint het pas. Je moet het verkopen … , lezingen geven … , interviews en signeersessies … , vooral vaak overal je kop laten zien … , dan pas ben je schrijfster in mijn opinie …

En dan is er weer een schrijfdag in Diemen, met workshops bloggen van bekende auteurs en die willen aan de bak … Kost € 70,–  inclusief ’n glas karnemelk met een broodje Beemster kaas … Dus … , hun boeken zijn exclusief, hè … Ze willen wat verdienen en je moet er nog voor betalen ook …  

Betty: „Jij gaat gewoon naar de Slegte of ’t Spui en koopt voor € 50, — tien à twintig boeken.“ 

Frietje: „Ja … , Kutwijf van vierenzeventig jaar jong moest weer zó ONTZETTEND nodig vreemd, hè … “ Ze ging haar conditioner uitspoelen en haar lange haren afknippen, terwijl zij zich af vroeg of ze het vandaag nog ging watergolven … , of morgen … In ieder gewal: € 100,– verdient, `t over de balk gooien kan altijd nog wel, vond ze … 

Betty: „Ga gewoon even naar Diemen!“ „Ja, meer dan zestig jaar niet meer geweest,“ zei ze, „ben er ik even tussenuit, ’n beetje onder de mensen en dan gaat ’t er om, dat ik hun boeken koop … , voor een spatje aandacht … Ik zou Maarten graag even willen spreken,“ zei ze. Laatst zag zij hem in Utrecht. Hij sjouwde zijn race fiets de trap op en ’t was te mooi, om waar te zijn. Ze wist even niet of ze hem wilde fotograferen of naar hem toe rennen, terwijl zij enthousiast gilde: „Maarten! Maarten!!!“ Hij was al boven en voor ze in beweging kwam … , verdwenen … Hij verdween weer tussen de menigte … , toeristen en adorerende wijven … 

Dipje

Achteraf gezien was dit ’t verstandigste, om hem met zijn existentieële depressies … Is hij manisch … ? Nee, toch … Hij is toch niet manisch depri …

Komt hij een leuke vrouw zoals ik tegen – en nog vele andere die hem adoreren: „Ik heb een excitentieële depressie,“ zegt hij dan. Met andere woorden: Wijven! Fuck Of! Ik ben er ziek van … Even zo goeie vrienden … Je genoot van hem … Je wilt hem helpen … Hij zit nergens op te wachten … „Schrijf dan geen boek over depressiviteit Eikel … ,“ gilde ze kwaad.

Betty: „Hoe heet dat boek?“ ‚KIKKER GAAT FIETSEN‘,  of ‚Over het leed dat leven heet‘ van

MAARTEN VAN BUUREN

E L F R I E D E